Diagnose ASS op 50 jarige leeftijd, burn- out en na MNRI voor jezelf beginnen…
MIJN WEG
Mei 2015 ontmoette ik Edith en reflexintegratie (MNRI) voor het eerst. Ik zat al een half jaar midden in een heftige burn-out die begon in september 2014.
In het eerste half jaar van die burn-out heb ik ook een diagnose ASS gekregen. Dit samen had tot gevolg dat ik totaal bevroren zat in mijn eigen lijf.
Met rust nemen, afstand van mijn werk en gesprekken met een psycholoog kwam ik niet verder. Dat bleek wel toen ik in februari weer aan de slag ging en binnen twee weken een heftige (bijna) psychotische terugval had.
Edith was mijn ‘laatste strohalm’ aangezien praten en rusten geen effect hadden gehad. Met een behoorlijke dosis scepsis stapte ik bij haar de praktijk in.
Na de eerste sessie kwam ik vrij rustig – ietwat instabiel – van de tafel af. De sessie was prettig geweest maar of e.e.a. veel effect had, moest ik nog maar zien. Dezelfde avond merkte ik zeker effect. In alle heftigheid kwamen mijn emoties los uit mijn vastgelopen lijf.
De tot dan stabiele rust was in één klap weg, dit maakt dat ik in eerste instantie meteen weer wilde stoppen. Na een paar dagen en gesprekken met Edith, merkte ik echter dat de rust weer terug was, maar dan op een andere manier. Er begon heel voorzichtig echte rust te ontstaan.
Ik ben hierna toch verder gegaan met het MNRI- traject en stukje bij beetje, reflex na reflex, kwam mijn gevoel terug en kon ik het leven weer leven. Beter zelfs dan ooit tevoren. Mijn wereld werd groter, ik nam meer kleuren en geluiden waar, was niet meer angstig bij onverwachte situaties. Alle zintuigen werden stuk voor stuk weer geactiveerd en op de ‘normale’ stand gezet. Heel prettig en bijzonder om de wereld en mijn lijf waar te nemen op deze nieuwe manier. Ik heb me in die periode vaak verwonderd over de kleinste dingen. Gevoel onder mijn voeten, vogels, geuren.
Bij elk bezoek aan Edith voelde ik me gehoord en veilig. Ik durfde bij haar ook echt te vertellen wat er speelde en in me omging.
Na een aantal maanden intensief oefenen merkte ik dat de opwaartse lijn stabiliseerde, maar ik was er nog niet. Voor mijn gevoel had ik nog een klein zetje nodig.
We zijn toen aan de slag gegaan met o.a. de Core Tendon Guard reflex. Deze reflex haalt je uit, soms hele oude, ingesleten patronen van vluchten, vechten en bevriezen, oftewel uit je verdedigingsmechanismen. Dit gaf in eerste instantie een heftige reactie en terugval. Ik had het gevoel weer terug bij af te zijn en toch net anders. Al heel snel stabiliseerde zich dit en werd ik krachtiger en krachtiger. En kwam ik ècht in evenwicht.
Ondertussen was ook de re-integratie op mijn werk gestart, dat ging vanaf dag één heel goed. De besproken opbouw in tijd en taken gingen mij prima af. Toch wist ik zeker dat ik daar niet meer op mijn plek zat. Inmiddels heb ik een andere baan gevonden waar ik vol vertrouwen aan ga beginnen.
Lieve Edith, je hebt me een kostbaar geschenk gegeven. Je hebt een speciaal plekje in mijn hart, ik zal je nooit vergeten.