19 jaar na een levensstart met hersenvliesontsteking en opgelopen hersenschade, eindelijk grip op het leven, na PTSD and trauma recovery programma van dr. Svetlana Masgutova.
Soms duizelt me het allemaal….de ontwikkelingen die cliënten in mijn praktijk ondergaan in het MNRI traject, die zo levens- veranderend en essentieel zijn. De aanmelding van deze 19- jarige cliënt en het relaas van moeder over zijn voorgeschiedenis, was bepaald niet alledaags. Na het lezen van de mail, ontsnapte er een hele diepe zucht…..duizelig van zoveel narigheid. Hoeveel ellende kan een kind (en zijn familie) hebben ?
De kernwoorden van de voorgeschiedenis van deze cliënt zijn: bacteriële meningitis, hersenschade, zeer vroegtijdig trauma, niet slapen, achterblijvende lichamelijke groei in puberteit, van gymnasiast naar VMBO naar thuiszitten, naar initiatiefloos en uitzichtloos leven. Van slaappoli tot veel psychologische hulp naar ja wàt nog eigenlijk ???
Hoe voelt het dan om na een periode van 19 jaar alleen maar op een glijdende schaal te zitten, de weg omhoog weer te vinden? Om na een hele slechte start van je leven en een enorm lange, verdrietige en onzekere periode voor het eerst echt grip op je leven te krijgen? Zou MNRI dan ook echt hier een verschil maken……..??? Het verschil kwam er, en hoe !!! En hoe fijn is het dat ik zijn verhaal en de foto’s van de optische verschillen met beider toestemming mag delen !
Lees hieronder eerst de aanmeldingsmail mail van moeder over haar zoon, die indringend de moeizame weg van deze jongeman beschrijft. Vervolgens beschrijf ik het MNRI- traject, en de diverse merkbare veranderingen bij hem. Daarbij komt een korte beschrijving over de (dis)functie de Core Tendon Guard reflex en het belang van de integratie daarvan.
- Aanmeldingsmail van moeder…
“Een paar keer ben ik al begonnen aan dit verhaal en heb ik het ook weer gedelete, want ik wéét het niet. Toch gooi ik het er nu maar uit in de hoop dat iemand van jullie er iets over kan zeggen.
Mijn zoon werd gezond en voldragen geboren, prachtkind, niks mis mee. Maar hij werd ziek, zo erg dat hij bijna in mijn armen stierf. 2 en een halve week oud lag hij met bacteriële meningitis in het ziekenhuis. En het werd nog erger, de ontsteking sloeg naar binnen en veroorzaakte schade in zijn hersenen. Niemand kon iets zinnigs zeggen over wat hij hier aan over zou houden.
Omdat hij een MRI scan moest, kreeg hij een slaapdrankje en daar heeft hij vreselijk tegen gevochten. Wel een uur lang!
Toen hij na 2 maanden eindelijk weer thuis was, kon hij niet inslapen. Eigenlijk sliep hij alleen maar op mijn buik of in de draagzak. Ik vond dat toen niet zo’n probleem, weet het aan het feit dat we elkaar hadden gemist. Het ging ook vanzelf weer over en hij groeide op tot een gezonde vrolijke knul die alles goed deed. Op geen enkele manier bleek dat hij hersenschade had, sterker nog, hij was de slimste van de klas!
Totdat hij 14 werd. Oké, er barstte een bom hormonen los en dat merkten we aan alle kanten, maar er was meer, en iets waar ik nog steeds mijn vinger niet op kan leggen.
Hij klaagde dat hij niet kon slapen en kelderde van gymnasium naar vmbo(!)
Inmiddels is hij 19, heeft na het vmbo 3x een opleiding geprobeerd en heeft evenzovaak gefaald. Nu zit hij thuis. We hebben al een traject gehad bij de slaappoli en natuurlijk al veel psychologische hulp. Hij heeft zelf niet veel hoop dat iets nog helpt voor hem. Hij gaat trouwens geen enkele uitdaging meer aan, ik zie m langzaam afglijden”. Elke arts, psycholoog en psychiater heeft mij verzekerd dat wat er ook met hem is, het komt niet door die hersenvlies ontsteking. Mijn gevoel zegt dat daar tóch iets zit”.
- Het traject
Als een in elkaar gedoken klein en schichtig hondje kwam hij binnen. Het hoofd voorover gebogen, schouders in elkaar gezakt, een te dun lijf met achtergebleven spier en botgroei voor 19 jaar. Met heen en weer schietende ogen, een lichaam wat inactiviteit uitstraalde en een slappe hand, kwam hij schoorvoetend binnen.
Op basis van mijn website had hij samen met zijn moeder de keuze op mij laten vallen als behandelaar. Na het kennismakingsgesprek, waarin we de hulpvraag hebben doorgesproken en ik hem zo duidelijk mogelijk heb uitgelegd wat reflexintegratie inhield, zijn we voorzichtig begonnen met de integratie van de eerste primaire reflexen.
Bouwen aan veiligheid was voor het lichaam eerste prioriteit, het doorlopen van een trauma recovery/ PTSD programma van MNRI een volgend doel. De op hem afgestemde primaire reflexintegratie- oefeningen kregen hij en zijn moeder mee naar huis, waardoor het brein met regelmaat de juiste input kreeg om nieuwe verbindingen te leggen en bestaande verbindingen te herstellen.
Na de eerste sessie was de verandering al merkbaar; meer rust in het lichaam, beter aanspreekbaar en minder in de weerstand. Daarna volgde nog een sessie, nu ook met inzet van de laser om primaire reflexen te integreren en het lichaam verder voor te bereiden op de PTSD sessie.
- PTSD/trauma recovery sessies
De PTSD sessie heeft als doel om het neurologische netwerk van iemand die, wat voor trauma dan ook heeft opgelopen, te kalmeren en in staat te stellen neurale verbindingen te herstellen. Iemand die trauma heeft opgelopen, wil niet in het hier en nu zijn, maar staat grote delen van de dag in de vlucht, vecht of bevries- modus.
Op grote eenzame afstand van zichzelf, laat staan van anderen en onvoldoende in staat om in stress,- of onveilige situaties rustig te blijven denken en handelen.
De hersenstam draait overuren en zendt met grote regelmaat signalen uit die de aanmaak van stresshormonen bevorderen. Deze signalen bereiken via onze zintuigen het brein. Als het brein de beschikking heeft over voldoende,- en goed gerijpte neurale verbindingen, dan worden ook de hogere hersendelen goed bereikt. Hierdoor kunnen we een situatie rustig en van afstand beoordelen zijnde een noodsituatie of niet. Bij ècht gevaar is vluchten, vechten of bevriezen een prima en noodzakelijke reactie. Bij niet- gevaarlijke situaties, zouden de hersenen dat direct moeten kunnen registreren en inschatten en vervolgens ook als zodanig moeten handelen; rustig en beredeneert op cortex- niveau.
Bij opgelopen trauma is het zenuwstelsel zo overbelast geraakt dat er een verstoring optreedt in de prikkelverwerking en geleiding. Prikkels komen later aan en accuraat reageren, verwerken, onthouden en opslaan van informatie wordt steeds moeilijker. We moeten steeds meer energie steken in het behalen van onze doelen, het gewoon meedoen aan dagelijkse dingen en het presteren op school of in het werk. Door langdurige compensaties te moeten gebruiken, wordt de myeline laag rondom zenwuuiteinden aangetast en worden de electrische prikkels steeds slechter en inefficiënter door het lichaam verstuurd. Hierdoor wordt de werking van diverse organen aangetast en worden diverse energiesystemen steeds verder leeggetrokken.
Doordat de energiesystemen steeds minder goed gaan werken gaan automatische processen steeds meer verloren en hebben we in de slechtste gevallen de reflexmatige handelingen weer nodig om te blijven functioneren. In omgekeerde volgorde kunnen Primaire reflexen dan weer actief gaan worden en worden we een speelbal van het samenspel tussen zintuigelijke prikkels en de reflexmatige reacties daarop. Dodelijk vermoeiend, maar door het verminderde bereik van de pijnappelklier ook te weinig aanmaak van melatonine. Dus slapen…ho maar. De vicieuze cirkel is slecht voor je gemoedstoestand met alle gevolgen van dien.
In het geval van deze jongeman, waarbij het trauma al zo vroeg was opgelopen, heeft dit gezorgd voor achterblijvende groei op lichamelijk gebied en het niet meer goed kunnen functioneren op school. Van gymnasiast dus terug naar VMBO. En na 3 verschillende pogingen in het MBO, de pijp aan Maarten gegeven.
Na de eerste ondergane PTSD sessie zagen moeder en ik een opmerkelijk verschil. Als in elkaar gedoken jongen klom hij de tafel op en als rechtopstaande man kwam hij weer van de tafel af. Wat een ongelooflijk en zichtbaar verschil !!! Ook na volgende sessie en in de tussenliggende oefentijden thuis, bleven de positieve veranderingen zich doorzetten. Meer openheid, meer ontspanning, weer activiteiten ondernemen, werk zoeken en ook daadwerkelijk doen, zelfs weer nadenken over een opleiding ! Als ik hem ophaal uit de wachtruimte, staat hij op en geeft hij mij een hand. Geen slappe hand maar een stevige en geen ineengedoken dun lijf maar een rechtopstaand en in volume toenemend lijf.
- En nu vooruit !!!
In de vorige sessie, van 3 weken geleden, hebben we de Core Tendon Guard toegevoegd aan het gewone oefenrijtje. Dit is de Kern Pees Beschermingsreflex en is een natuurlijk lichamelijk verdedigingsmechanisme. Soms is het handig om je klein te maken, soms is het handig om achteruit te deinzen, om het gevaar op die manier te ontwijken. Doen we dat zeer regelmatig, dan kunnen we dat aan de houding van ons lichaam zien.
De ideale verticale stand van het lichaam is de meest efficiënte en minst energievretende houding. We kunnen vanuit deze houding goed schakelen tussen detailwaarneming en het beredeneren vanuit het grote geheel en overzicht. Te ver naar voren hellen betekent, een verengd visueel veld en alleen maar details waarnemen, uitvergroten en niet goed om te kunnen gaan met verandering. In deze houding nagel je jezelf letterlijk en figuurlijk vast aan de grond (je voeten moeten grijpen, waardoor de nagels de grond raken en om de tenen heen gaan groeien).
Teveel achterover hangen t.o.v. de verticale houding, zorgt voor een te wijd visueel veld; we hebben een overdaad aan visuele input. We zien de details over het hoofd en hebben geen idee hoe we structuur aan moeten brengen in ons handelen. De 24 uren in een dag zijn altijd te weinig en we krijgen ons werk nooit af of pakken het niet op. Dit is terug te zien in de eerste zijaanzichtfoto en het in beginsel afwachtende gedrag. Na drie weken is het verschil al duidelijk te zien; het lichaam richt zich meer naar de ideale (rode lijn). Op de beide vooraanzichtfoto’s zie je het duidelijke verschil in het paralel staan van de schouders en de heupen. Er staat een man in de camera te kijken !! Ook het spiervolume neemt toe sinds de doorlopen sessies, zelfs op 19 jarige leeftijd !
Foto 1 na sessie 2, foto 2 na de 3e (PTSD) sessie
Laatste update, 9 maanden later…
Van nadenken over een opleiding is er nu een stap genomen naar het bezoeken van een open dag v.w.b. een opleiding, dus vanuit stilstand en “nadenken over”, zijn we nu een paar stappen verder en zit er gericht beweging in zijn acties. Geen nachtmerries meer, is vrolijk en energieniveau ontwikkeld zich nog steeds verder door, staat veel eerder op en is veel actiever.
Ook is er meer innerlijke rust en kan situaties beter blijven overzien. Daarnaast komt hij voor zichzelf op, reflecteert beter en wijst anderen op hun gedrag en neemt daardoor duidelijker zijn positie in, in het gezin (dit deed hij nooit). Sverre is deze winter heel anders door gekomen dan in de afgelopen 5 jaar; van een beer in winterslaap die ernstig verstoord werd als anderen zich met hem bemoeiden, naar een open communicerende en stevig in zijn schoenen staande jonge man.
De weg omhoog is op alle fronten merkbaar en zichtbaar. Onuitsprekelijk trots op hem en zijn moeder en wederom zeer dankbaar voor de gift die dr. Svetlana Masgutova ons met de diverse modules MNRI heeft gegeven…